Od 1962 do 1977 r. Ząbkowice były samodzielnym miastem, które w połowie lat 70. XX wieku liczyło ponad 7 tys. mieszkańców i ponad 10 km2 powierzchni. Miasto rozwijało się dynamicznie w oparcie o Hutę Szkła Okiennego, Hutę Szkła Gospodarczego, Zakłady Tworzyw Sztucznych „Erg” i węzeł kolejowy PKP. Potocznie Ząbkowice zaczęto nazywać Ząbkowicami Będzińskimi i taką nazwę handlową nosiła tutejsza stacja kolejowa. W latach 1975-1977 na terenie powiększonego o sąsiednie wsie miasta Ząbkowice funkcjonowało 17 jednostek Ochotniczej Straży Pożarnej.
Zatrudnienie mieszkańców w zakładach przemysłowych i rosnąca liczba ludności (powyżej 1 tys. mieszkańców) zadecydowały o tym, że w wyniku reformy administracyjnej z 3 grudnia 1955 r. wieś Ząbkowice przekształcono w osiedle typu miejskiego. Latem 1962 r. na podstawie rozporządzenia prezesa Rady Ministrów w sprawie utworzenia niektórych miast (7 VII) Ząbkowice zostały zaliczone do grona miast. Przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej został Zygmunt Płazak. Herb miejski zaprojektował Bolesław Cichor. W 1963 r. jezioro Pogoria I przyłączono do miasta Dąbrowa Górnicza. W latach 1962-1970 liczba ludności wzrosła z 7201 do ponad 7500 osób. W latach 1970/1971 MRN w Ząbkowicach uzyskała pierwsze miejsce w powiatowym konkursie dotyczącym prac w czynie społecznym. Zgodnie z kolejną reformą administracyjną wprowadzono od 1973 r. urząd naczelnika miasta. 1 stycznia 1973 r. utworzono Urząd Miasta i Gminy w Ząbkowicach w wyniku połączenia Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Ząbkowicach z Prezydium Gromadzkiej Rady Narodowej w Tucznawie. Naczelnikiem miasta i gminy został Anatol Badowiec. Do gminy Ząbkowice włączono sołectwa Tucznawa, Bugaj i Sikorka. Rada Miasta i Gminy liczyła 45 radnych. 1 czerwca 1975 r. utworzono Urząd Miejski w Ząbkowicach, któremu podporządkowano kolejne miejscowości. W granice miasta przyłączono obszar gmin Wojkowice Kościelne i Łosień. Nowym naczelnikiem miasta został Wiesław Miarka a jego zastępcą Anatol Badowiec. W urzędzie miejskim od 1975 r. obradowało już 118 radnych. W miejsce (I sekretarza Komitetu Miejsko-Gminnego PZPR) Henryka Warchali przewodniczącym MRN został I sekretarz Komitetu Miejskiego partii Eugeniusz Bodzioch.
Dzięki tym zmianom liczba mieszkańców wzrosła do ok. 21.400 osób a powierzchnia wynosiła już 14.115 ha. Użytki rolne wynosiły 56% ogólnej powierzchni gruntów. W Ząbkowicach zatrudnionych było 6525 osób. Zasoby mieszkaniowe miasta składały się z 6694 mieszkań. W Ząbkowicach w 1976 r. łącznie z filiami funkcjonowało 7 bibliotek posiadających ponad 55 tysięcy woluminów. Łącznie z dentystami w mieście praktykowało wówczas 22 lekarzy. Na mocy rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 25 stycznia 1977 w sprawie zniesienia niektórych miast w województwie katowickim Ząbkowice utraciły prawa miejskie. W lutym 1977 r. zostały przyłączone do Dąbrowy Górniczej jako dzielnica miasta. W granice gminy Siewierz włączono niektóre sołectwa m. in. Trzebiesławice, Warężyn i Wojkowice Kościelne.
Fot. u góry: wyróżnienie miasta Ząbkowice w powiatowym konkursie prac w czynie społecznym.
Bibliografia:
Andrzej Lorenc, Ząbkowice, t. 2, w Zagłębiu Dąbrowskim lata 1918-2018, Dąbrowa Górnicza 2019;
Sylwester Fertacz, Ząbkowice, [w:] Dąbrowa Górnicza. Monografia, t. 2, Dzielnice miasta, Dąbrowa Górnicza 2016, s. 239-319; Encyklopedia Dąbrowy Górniczej A-Z, t. 1, red. Stefan Pobidel, Dąbrowa Górnicza 1996,
s. 237-238 oraz Miasto Ząbkowice. Informator, oprac. m.in. A. Abramski, Z. Mrówka, Z. Płazak, R. Szczepankiewicz, red. Adam Sikora, Ząbkowice 1976, s. 6-15.