Podstawowym źródłem do odtworzenia struktury organizacyjnej omawianej placówki opiekuńczo-wychowawczej pozostaje zachowany w aktach miejskich Dąbrowy Górniczej „statut wzorowy” z początku 1927 r. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na oficjalną nazwę: Sierociniec Miast Zagłębia w Ząbkowicach.

Już paragraf 1. głosił, że jego właścicielami były miasta: Sosnowiec, Będzin i Dąbrowa Górnicza. Niemniej udziały poszczególnych miast nie były równe- miasto Sosnowiec składało się na połowę kapitału zakładowego, natomiast po 1/4 dostarczyły samorządy Dąbrowy Górniczej i Będzina. liczba podopiecznych, które dany samorząd miał prawo umieścić w placówce zależał bezpośrednio od  wspomnianych wyżej proporcji. Prowadzenie administracji, proces wychowania dzieci (opracowanie dla nich regulaminu), wykonywanie budżetu należały do obowiązków Dyrektora, który był wybierany przez Komisję właścicieli. Dyrektor był zobowiązany m.in. do składania Kuratorowi comiesięcznych sprawozdań. Na stanowisko Kuratora sierocińca, Komisja właścicieli złożona z przedstawicieli samorządów, wybierała na roczną kadencję  prezydenta, wiceprezydenta miasta lub inną osobę wskazaną przez Magistrat. Najwyższym organem sierocińca w Ząbkowicach była zatem Komisja właścicieli, która zatrudniała i zwalniała dyrektorów, delegowała kuratora, przedstawiała projekty do urzędów itp. Na mocy statutu zadanie ściągania opłat na rzecz placówki zostało powierzone magistratowi miasta Dąbrowa Górnicza.