Prof. Czesław Domaniewski, architekt i wykładowca Politechniki Warszawskiej urodził się 18 marca 1861 r. we wsi Gronówek w powiecie sieradzkim. Był synem właściciela majątku ziemskiego oraz młodszym bratem pianisty, kompozytora Bolesława Domaniewskiego (1857-1925). Po ukończeniu szkoły średniej w Warszawie w 1883 r. wstąpił do Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu na Wydział Architektury, który ukończył w roku 1889 ze złotym medalem uzyskując tytuł architekta-artysty I-stopnia. W 1890 r. rozpoczął pracę w Warszawie pod kierunkiem znanego architekta Józefa Piusa Dziekońskiego, a niedługo później, już w 1891 r. jako główny architekt Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. Ze stanowiska architekta kolejowego ustąpił po wykupieniu kolei przez władze rosyjskie w 1912 r. W latach 1911-1918 wykładał budownictwo wiejskie na kursach przemysłowo-rolniczych i Wyższej Szkoły Rolniczej w Warszawie. Od 1915 r. brał udział w organizowaniu Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Funkcję dziekana tego wydziału piastował w l. 1917-1920. Na Wydziale Architektury wykładał budownictwo. W 1919 r. uzyskał nominację na stopień profesora zwyczajnego. W 1929 r. przeszedł w stan spoczynku. Władze Politechniki Warszawskiej nadały mu tytuł Profesora Honorowego. Był autorem opracowań poświęconych technice i materiałom budowlanym (kilka z nich ukazało się drukiem) oraz współautorem publikacji pt. Rozróżnianie stylów w architekturze: dla poświęcających się sztuce stosowanej oraz do użytku ogółu (1900, 1913, 1923, 1930). Podczas pracy w zawodzie architekta zasłynął licznymi projektami – gmachów użyteczności publicznej, kościołów, obiektów przemysłowych jak i domów prywatnych. Cechowała go umiejętność łączenia elementów stylów historycznych. Nekrolog zamieszczony na łamach „Architektury i Budownictwa” z 1936 r. charakteryzował jego wkład następująco: